‘Veilig Thuis normaliseerde mijn onderbuikgevoel en gaf me het vertrouwen om te handelen’
Lucas is een energieke zevenjarige met glinsterende ogen en een aanstekelijke glimlach. Hij is altijd zo enthousiast om naar mijn sessies te komen, en ik geniet van zijn vrolijke persoonlijkheid. We werken samen aan zijn motorische vaardigheden, en hij maakt geweldige vooruitgang. Maar de laatste tijd begon er iets te veranderen.
Lucas werd stiller, terughoudender en begon steeds vaker te huilen tijdens onze sessies. Als een oefening niet lukte, zag ik de frustratie in zijn ogen. Het leek alsof hij steeds onzekerder werd, en ik kon de vrolijke jongen die ik had leren kennen, bijna niet meer herkennen. Zelfs wanneer zijn moeder hem kwam ophalen na onze sessies, voelde ik de spanning in de lucht. Bovendien maakte zij een vermoeide indruk op mij.
Lucas werd stiller, terughoudender en begon steeds vaker te huilen tijdens onze sessies.
Bellen met Veilig Thuis voor advies
Mijn onderbuikgevoel vertelde me dat er iets niet klopte, maar ik wist niet hoe ik verder moest. Ik vond het eng en spannend om mijn zorgen te delen, zowel met Lucas' moeder als met collega’s. Daarom belde ik Veilig Thuis; het advies- en meldpunt huiselijk geweld en kindermishandeling.
Medewerker Janine van Veilig Thuis reageerde begripvol, maar ze was voorzichtig. Ze gaf aan dat de veranderingen in het gedrag van Lucas niet per se betekende dat hij werd mishandeld. Er konden veel factoren meespelen. Ze wilde ook meer weten over de gezinssituatie. Hoeveel kinderen waren er in het gezin? Ook adviseerde ze om mijn onderbuikgevoel met Lucas en daarna met zijn moeder te delen.
Mijn onderbuikgevoel vertelde mij dat er iets niet klopte, maar ik wist niet hoe ik verder moest.
Praten met Lucas en zijn moeder
Ik volgde haar advies op en praatte met Lucas. Ik vertelde hem dat ik zag dat hij verdrietig was en dat ik me zorgen maakte. Ik legde uit dat sommige dingen niet vanzelf overgaan en dat ik met zijn moeder zou praten om te proberen te helpen. Ik vroeg Lucas of hij even alleen wilde spelen, zodat ik in een aparte ruimte met zijn moeder kon praten.
Het gesprek met Lucas' moeder was niet eenvoudig. Ze reageerde emotioneel, maar voelde zich ook gehoord. Ze gaf aan dat ze het thuis niet meer redde. Ze had vier kinderen en de vader was net uit huis gegaan. Ze sliep slecht en worstelde om voor hen te zorgen. Het was duidelijk dat ze hulp nodig had. Ik heb haar vervolgens kunnen helpen door haar door te verwijzen naar de juiste instanties.
Veilig Thuis moedigde me aan en hielp me mijn kwaliteiten als kinderfysiotherapeut te versterken.
Achteraf gezien besefte ik dat mijn zorgen terecht waren, ook al betekenen dergelijke signalen niet per definitie kindermishandeling. Veilig Thuis moedigde me aan en hielp me mijn kwaliteiten als kinderfysiotherapeut te versterken. Ze normaliseerde mijn onderbuikgevoel en gaf me het vertrouwen om te handelen.*
*Bovenstaand verhaal is fictief, maar gebaseerd op waargebeurde verhalen.